আশাৰ শেতেলিত কবিতাৰ ছন্দ লাগি

       আশাৰ শেতেলিত কবিতাৰ    ছন্দ লাগি

লিখি যাম কবিতাবোৰ অহৰহ

             তোমাৰ প্ৰেৰণাৰ বুকুত

                        আলফুলে খামোচি          

                               শব্দৰ মায়া লাগি

                               পূৰ্ণ হ'ব যৌৱনৰ  টঙী ।                

                               

 নিৰ্জন দুপৰীয়া এটাত 

            প্ৰেমৰ অভিধানত 

                    শব্দৰ লেচেৰি বুটলি    

                         সজাম জীৱনৰ মধুময় কবিতা

                          পূৰ্ণ হ'ব যৌৱনৰ হেঙুলীয়া আশা ।

                                               

 এনেকৈয়ে কবিতাবোৰে 

           পাহ মেলিব জীৱনৰ কোঁহে কোঁহে

                 খৰিকাঁজাইৰ ফুল হৈ নাচিব

                        মধুময় স্বপ্নৰ ৰাগিত

                        সুখে বাহ সাজিব আশাৰ শেতেলিত

                        কবিতাৰ ছন্দ লাগি।।

              

                                   

                        ----++++----       

                        

নিকুঞ্জৰ সিদ্ধান্ত ( অনুগল্প )

   Happy Teachers Day. 

নিকুঞ্জৰ সিদ্ধান্ত 

... নিকুঞ্জৰ মনটো কমোৱা তুলা উৰা নিচিনা উৰি ফুৰিছে। কথাটোৱে তাক সঁচাই ভবাই তুলিছে। 

   পাঁচ ছেপ্টেম্বৰত হেনো 'শিক্ষক দিৱস' । সিদিনা ৰাস্তাতে লগ পায় হেডচাৰে কৈছিল- অ' নিকুঞ্জ ভাল নে ? অহা পাঁচ ছেপ্টেম্বৰত শিক্ষক দিৱস । আগৰ নিচিনা উদযাপন কৰিব নোৱাৰিবা । কাৰণ মহামাৰীৰ প্ৰভাৱ পৰিছে। তোমালোকে ' মোৰ শিক্ষকেই মোৰ অনুপ্ৰেৰণা' বুলি লিখি তোমাৰ পছন্দৰ এজন শিক্ষকক চিঠি এখন দিবা। পাঁচ ছেপ্টেম্বৰৰ আগতে জমা দিবা, বুজিছা । এয়া উপৰৱালাৰ নিৰ্দেশ জানিছা।' 

     : হ'ব চাৰ বুলি নিকুঞ্জই তলমূৰ কৰি কথাটো চিন্তা কৰি আহি থাকিল। নিকুঞ্জই ভাবিলে কিয় বাৰু অকল এজন শিক্ষককহে চিঠি দিব লাগে, দিলে গোটেই বিলাককে দিব লাগে কাৰণ গোটেই বিলাক শিক্ষকেই আমাৰ বাবে অনুপ্ৰেৰণা। প্ৰতিজন শিক্ষাগুৰুৱে বহু সাৰুৱা ভাষাৰে আমাক নৈতিক শিক্ষা প্ৰদান কৰে।আমি সাদৰেৰে গ্ৰহণ কৰো । মোৰ বাবে প্ৰতিজন শিক্ষকেই আপোন, শ্ৰদ্ধাৰ পাত্ৰ, ভক্তিৰ পাত্ৰ আৰু সেৱাৰ যোগ্য। আৰু মোক সকলো শিক্ষকেই ভালপায়,মৰম কৰে ,সু পৰামৰ্শ দিয়ে তেনেস্হলত কেনেকৈ কেৱল এজনকহে চিঠি দিম, ইয়ে বৈষম্য মনোভাৱৰ সৃষ্টি নকৰিব নে ? মই কেৱল এজনক নিদিও , দিলে সকলোকে দিম। 

      ইমান সৰু কথাটোৱে নিকুঞ্জক আজি বাৰুকৈয়ে ৰেখাপাত কৰিছে। শিক্ষক দিৱসৰ উপলক্ষে সি মনতে শিক্ষকসকৰ সুস্বাস্হ্য কামনা কৰিলে। সকলোৰে সুদীৰ্ঘ জীৱনৰ কামনা কৰি অদৃষ্ট জনৰ ওচৰত প্ৰাৰ্থনা জনালে আৰু সেৱা আগবঢ়ালে। তাৰ মনটো ফৰকাল লাগিল। গাড়ীখনৰ তীব্ৰ হৰ্ণৰ মাতত নিকুঞ্জৰ চিন্তাৰ পাক ভাগিল। সি খৰ খোজেৰে চিঠি লিখাৰ মানসেৰে ঘৰ অভিমুখী হ'ল।...

     

তুমি নহা হ'লেই ভাল আছিল

তুমি নহা হ'লেই ভাল আছিল 

তুমি নহা হ'লেই ভাল আছিল

মোৰ জীৱনলে'

অতদিনে সুখেৰে আছিলো

অকলশৰে ভাৱনাৰে....।

এই যে তুমি গুচি গ'লা

ওলট-পালট হ'ল আউল লাগিল

মোৰ জীৱনৰ দিনপঞ্জীত 

অতীতবোৰ বৰ্তমান হ'ল, বৰ্তমানবোৰ

হেৰাই গ'ল সময়ৰ বুকুত

বুকুখনত ভৰি পৰিল চপৰাচপৰ কজলুৱা দুখ

কেতিয়াবা খুব শব্দ কৰি হাঁহিবৰ মন যায়

যেন শব্দৰ লগতে নিগৰি আহে যন্ত্ৰণা

কেনেকৈ পিন্ধিলা তোমাৰ গোলাপ-কোমল আৱৰণ খহাই শিলৰ সাজ

সময়ৰ খৰস্ৰোতত হেৰাই আপোনজনৰো ঠিকনা।

কিয় তুমি ইমান অবুজ হ'লা ?

কিয় তুমি ইমান কঠোৰ হ'লা ? 

মোৰ মৰমবোৰ তোমাৰ পাছে পাছে

অহৰহ দৌৰিছিল আৰু

দৌৰি দৌৰি এসময়ত ভাগৰি পৰিছিল

কিন্তু তথাপি তুমি নৰলা 

তুমি এৰি গুচি যোৱাৰ পিছত

মোৰ হিয়াখনত

উদ্ৰেক হয় এক অজান শূন্যতাৰ

উজাগৰে অতিবাহিত হয়

মোৰ জোনাকী নিশা

তুমি নহা হ'লেই ভাল আছিল

অন্তত: হেলাৰঙে কটাব পাৰিলোহেঁতেন 

এই বাসন্তী বেলা।

শ্ৰীময়ী আলোচনীত প্ৰকাশিত।

ত্ৰয়োদশ বৰ্ষ, ষষ্ঠ সংখ্যা, ১৬ ছেপ্টেম্বৰ, ১৯৯৯ চন 

-------++++++-----++++------++++-------+++------

এই মাটিৰ মই আজন্ম প্ৰেমিক

এই মাটিৰ মই আজন্ম প্ৰেমিক ! 

এই মাটি মোৰ প্ৰোথিত বেদনাৰ স্বাক্ষৰ

এই মাটি মোৰ কুলৰ উজ্বল শঙ্কৰ ।

আইৰ বুকু বিদাৰি নি:সৃত তপত নীৰ

এই মাটিৰে সহবাস আদি কালৰ

লাখুটিৰ ভৰত আইৰ থৰক-বৰক খোজ

এক দুৰ্বিসহ যাত্ৰা

'উৰ্বশী'ৰ পম খেদি চেঁচোৰ দৰে আগুৱাই

উন্নতিৰ জেওৰাৰে মিতিৰালি কৰাৰ

অলেখ্য সামাজিক

এই মাটিৰ মই আজন্ম প্ৰেমিক !

এই মাটিতে লালিত-পালিত 

আইৰ হাঁচতিৰ শোকৰ আলেখ্য

ভাষা জননীৰ ৰূপিত সেউজ শস্য

কত জনৰ

কত পুৰুষৰ

দলিত ইতিহাস

যুগক সাৰথি কৰি

সময়ক কান্ধত তুলি

কঢ়িয়াই নিছা তুমিয়েই দিগ-দিগন্তৰ 

এই মাটিৰ বিমল উত্তাপ

এই মাটিতেই

মোৰ স্বকীয়তা

মোৰ সৌহাৰ্দতা  

মোৰ পূৰ্ণতাৰ হয় মূৰ্ত প্ৰকাশ !

এই মাটিৰ মই আজন্ম প্ৰেমিক

সুন্দৰৰ জাগ্ৰত সাহসী সৈনিক

নাঙলৰ সীৰলুৰে কৰ্ষণ কৰি বুটলি আনো 

প্ৰোথিত বিপুল প্ৰত্যাশাৰ সোণৰ সীতা

বুটলি আনো সূৰ্যক ৰঙা চকু দেখুৱাই

শোষিত জাতি জনতাৰ একতাৰ প্ৰেমাশ্ৰু

শ্যামলিমা মাটিৰ সুগন্ধত মতলীয়া মই

লুইতৰ পাৰৰ সাতোবৰণীয়া অসমীয়া । 

এই মাটিৰ মই আজন্ম প্ৰেমিক  

এই মাটিৰ ৰক্ষক মই কৰ্ণিকাৰে আবৃত দুহাত 

সুন্দৰৰ জাগ্ৰত সাহসী সৈনিক।।

-------++++++------++++++---------