ঐতিহাসিক পটভূমি ' ছৈখোৱা ঘাট'
অসমৰ চুকে কোণে বহু ঐতিহ্য মণ্ডিত ঠাই আছে য'ত বিভিন্ন সময়ৰ পৌৰাণিক কৃৰ্তিচিহ্নৰ বিদ্যমান। তেনে এখন ঠাই হ'ল 'শদিয়া' । শদিয়াৰ দক্ষিণ পাৰে অৱস্থিত ধলা বা ছৈখোৱা ঘাটতো ঐতিহ্যৰ চিন বহন কৰিছে একমাত্ৰ শ্ৰী শ্ৰী কেঁচাই খাইটি গোঁসানী মাঁ মন্দিৰে। আজি এই মন্দিৰৰ সম্পৰ্কে থোৰতে জনাব বিচাৰিছোঁ। মন্দিৰটো সম্পৰ্কে এটা পৌৰাণিক কাহিনী সংযুক্ত হৈ আছে বুলি বয়োজেষ্ঠ ব্যক্তি সকলে ক'ব খোজে।
ছৈখোৱাৰ অৱস্থিতি
বৰ্তমানৰ ধলাৰ উত্তৰ দিশে বজাৰৰ পৰা প্ৰায় ৩ কি.মি. আতঁৰত এই ছৈখোৱাঘাট অৱস্থিত।পূৰ্বে এই ছৈখোৱা ঘাট আছিল এখন সৰু চহৰ। য'ত সকলো ধৰণৰ বেপাৰ-বাণিজ্য, হাট-বজাৰ আদি আছিল। কিন্তু ১৯৫০ চনৰ বৰভুঁইকপৰ কবলত পৰি সেই লহপহকৈ বেপাৰ বাণিজ্যৰ জৰিয়তে, বৃটিছ সকলৰ পৰশত ঠন ধৰি উঠা পুৰণি ছৈখোৱা ঘাট বৰলুইতৰ বালিৰে পুতি পেলালে। সেই ছৈখোৱা ঘাট বৰ্তমান মথাউৰিৰ দক্ষিণ পাৰে 'ধলা' নামাকৰণ কৰি বহোৱা হ'ল। বিভিন্ন জাতি জনগোষ্ঠীৰে, বিভিন্ন ধৰ্মাৱলম্বীৰে ঠাইখণ্ড পৰিপূৰ্ণ। অৱশ্যে পূৰ্বৰ যি ৰেহৰূপ এতিয়া তাৰ তিলমানো নাই । বয়োজেষ্টসকলৰ মুখেৰে শুনা বিৱৰণ অনুসৰি ছৈখোৱা ঘাট সেই সময়ৰত এটা বিস্তৰ বানিজ্যিক কেন্দ্ৰ হিচাপে পৰিগণিত হৈছিল।
মাঁ কেঁচাইখাইটি গোঁসানী
শ্ৰী শ্ৰী কেঁচাইখাইটি আই থান হ'ল এটা ঐতিহ্যপূৰ্ণ শাক্ত পন্হীৰ মন্দিৰ। এই মন্দিৰ ধলাৰ পৰা প্ৰায় ৩ কি.মি. দূৰৈৰ পুৰনি ছৈখোৱাত অৱস্থিত। পূবে মিঠাআম গাঁৱ , পশ্চিমে ৰেগবি গাঁৱ, উত্তৰে ব্ৰহ্মপুত্ৰ নৈ আৰু দক্ষিণে ধলা বজাৰ হ'ল এই থানখনৰ চাৰিসীমা। অসমৰ চৌদিশৰ পৰা আহি এই থানত পূজা অৰ্চনাৰ বাবে ভক্তপ্ৰাণ ৰাইজৰ সমাৱেশ ঘটে। আইৰ সন্তোষ্টিৰ বাবে বছেৰেকত চাৰিভাগ পূজা আগবঢ়োৱাটো এক পৰম্পৰাগত নীতি হিচাপে চলি আহিছে। ইয়াৰে কাতি মাহত 'কাতি পূজা', আঘোণ মাহত 'বাবুপূজা' , বহাগ মাহত 'বহাগী পূজা' আৰু মাঘ মাহত 'মাঘীপূজা' অনুষ্ঠিত কৰা হয় বুলি জনা যায়।কাতি পূজা,বহাগীপূজা ,মাহৰ কোনো এটা বুধবাৰে পালন কৰা হয় কিন্তু বাবুপূজা মাহৰ কোনো এটা দেওবাৰে পালন কৰা হয় বুলি পৰিচালনা সমিতিৰ মন্তব্যৰ পৰা জনা যায়।
পৌৰাণিক কাহিনী
কেতিয়া আৰু কোন সময়ৰ পৰা এই পূজা ভাগ গোঁসানীলৈ আগবঢ়োৱা হয় বা কেনেকৈ এই মন্দিৰ স্হাপিত হয় ,কিয় ইয়াৰ নাম কেঁচাই খাইটি হ'ল তাৰ সঠিক তথ্য পাবলৈ দুৰূহ যদিও কালিকা পুৰাণত বৰ্ণিত এক উপাখ্যানৰ মতে আই গোঁসানীৰ এটা অনুপম কাহিনী পোৱা যায়। কাহিনীটো আছিল এনেধৰণৰ--- এবাৰ যশ কন্যা পাৰ্বতীৰ পিতৃৰ ঘৰত এখন বৃহৎ যজ্ঞ অনুষ্ঠিত হৈছিল। উক্ত যজ্ঞত পিতৃৰ নিমন্ত্ৰণ নোপোৱাকৈয়ে পাৰ্বতীয়ে উপস্হিত হৈছিলগৈ। নিমন্ত্ৰিত অতিথি সকলে পতি কিয় নাহিল বুলি সুধাত পিতৃ গৃহত যজ্ঞ অনুষ্ঠিত কৰাৰ খবৰ দিয়া নাছিল বুলি কোৱাত উপস্হিত অতিথি সকলে পাৰ্বতীক নানা তিৰস্কাৰ কৰি ক'লে যে পিতৃগৃহ হ'লেও যজ্ঞস্থলীত বিনা নিমন্ত্ৰণত অহাটো উচিত নহয় আৰু ই অবাঞ্চিত। এই কথাত পাৰ্বতী অতি লজ্জিত হৈছিল আৰু যজ্ঞস্থলীতে লাজত ম্ৰিয়মান হৈ দেহত্যাগ কৰে। কথাটো স্বামী মহাদেৱৰ কাণত পৰা মাত্ৰকে চৰম ক্ৰোধিত হৈ মহাদেৱ যজ্ঞস্থলী পালেহি আৰু ভাৰ্যাৰ শৱদেহ কান্ধত তুলি লৈ ত্ৰিভূৱন ভ্ৰমি ফুৰিবলৈ ধৰিলে। এই ধৰণে ঘুৰি ফুৰোতে ভাৰ্যাৰ শৱদেহ কান্ধতে গেলি-পচি অংগসমূহ বিভিন্ন স্হানত পৰিবলৈ ধৰিলে। য'তে অংগসমূহ পৰিছিল তাতেই হেনো আই গোঁসানীৰ মন্দিৰ স্হাপিত হ'ল। ছৈখোৱাতো হেনো শৱদেহৰ অংগ পৰি গৈছিল আৰু ফলশ্ৰুতিত স্হাপন হ'ল আজিৰ মাঁ কেঁচাই খাইটি গোঁসানীৰ মন্দিৰ। ভক্তপ্ৰাণ ৰাইজৰ মনত এয়া বিশ্বাসৰ জুমুঠি ।
কিছু ইতিহাস
ইতিহাসৰ পাত লুটিয়াই চালে আমি দেখিবলৈ পাওঁ যে আই গোঁসানী পূজাৰ প্ৰথম উৎপত্তি স্হান হ'ল শদিয়া। এই গোঁসানী পূজাৰ লগত অসমৰ প্ৰাচীন জনগোষ্ঠী দেউৰী আৰু চুতীয়া জাতি সাঙোৰ খাই আছে বুলি জনা যায়। আহোম সকল অসমলৈ অহাৰ পূৰ্বেই শদিয়াত দেউৰীসকলৰ আদি বাসস্হান আছিল। দেউৰীসকলে নিজস্ব ধ্যান-ধাৰণাৰে গোঁসানী পূজা কৰিছিল। যি বৰ্তমানেও এই পূজা অব্যাহত আছে। গোঁসানী পূজাত হাঁহ, পাৰ , কুকুৰা, পাঠা, আৰু ম'হ বলি দিয়াৰ নিয়ম আছিল। আহোম সকল অসমলৈ অহাৰ পিছত ১৭৮০ চনলৈকে দেউৰীসকলে আনকি নৰবলি পৰ্যন্ত দিছিল বুলি জনা যায়। (নৰবলি দিয়াৰ সঠিক তথ্য অৱশ্যে মোৰ হাতত নাই ,সদাশয় ব্যক্তিয়ে জানিলে মোলৈ তথ্য প্ৰেৰণ কৰে যেন। ) আহোম ৰজা গৌৰীনাথ সিংহৰ দিনত এই প্ৰথা বিলুপ্ত ঘটোৱা হৈছিল। উপৰোক্ত কথাখিনি এই বাবেই উল্লেখ কৰা হ'ল যে প্ৰকৃততে ছৈখোৱা ঘাটত কেঁচাই খাইটি গোঁসানীৰ শাল প্ৰতিষ্ঠাৰ মূলতেই হ'ল দেউৰীসকলৰ অৱদান। দেউৰীসকলৰ জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ লগে লগে উপযুক্ত খেতিপথাৰৰ বাবে মাটিৰ সন্ধানত শদিয়াৰ চাৰি ঠাইত দেউৰী সকলে খোপনি পুতিছিল আৰু তেতিয়াই হেনো শদিয়াৰ চাৰি ঠাইত তেওঁলোকে মন্দিৰ সাঁজি পূজা অৰ্চনা কৰিছিল। সেই কাৰণতেই শদিয়াত সৃষ্টি হৈছিল চাৰিশাল গোঁসানীৰ মন্দিৰ।সেয়া হ'ল-- ১/ গিৰা গিৰচি শাল ,২/ বলিয়া বাবা শাল, ৩/ কেঁচাই খাইটি শাল আৰু ৪/ পাতৰ শাল বা থান । শদিয়াৰ চুতীয়া ৰাজ্য পতন হোৱাত এই পুৰোহিত শ্ৰেণীৰ দেউৰীসকলো ব্ৰক্ষ্মপুত্ৰৰ দক্ষিণ পাৰলৈ উঠি আহিল আৰু পুৰণি ছৈখোৱা ঘাট অভিমুখী ৰাস্তাৰ দাঁতিত শ্ৰী শ্ৰী কেঁচাই খাইটি গোঁসানীৰ মন্দিৰ স্হাপন কৰিছিল বুলি অনুমান কৰিব পাৰি। গতিকে ছৈখোৱা ঘাট তেতিয়াৰ পৰাই ঐতিহাসিক পটভূমি হিচাপে পৰিগণিত হৈছে বুলি ঠাৱৰ কৰিব পাৰি।
সামৰণি
যি কি নহওঁক, সাম্প্ৰতিক সময়ত এই গোঁসানী শালতেই সমগ্ৰ অসমৰ উজনিৰ নামনিৰ ৰাইজৰ লগতে, চুবুৰীয়া ৰাজ্যৰ লোকো ধৰ্ম,বৰ্ণ নিৰ্বিশেষে সকলো শ্ৰেণীৰ ৰাইজে গোঁসানী আইৰ অপাৰ মহিমাৰ বাবে মংগল কামনাৰ্থে প্ৰণিপাত জনাই আহিছে। এতিয়াও পূজা অৰ্চনাৰ পুৰোহিত হিচাপে দেউৰী সকলে সমাপন কৰে।
সাম্প্ৰতিক সময়ত এই গোঁসানী কেৱল আধ্যাত্মিক ক্ষেত্ৰই হৈ থকা নাই । ই এক সংস্কৃতিৰ বাহক, মিলনভূমি তথা একতাৰ থলী হিচাপে পৰিগণিত হৈছে।
অসমলৈ আহিলে ড° ভূপেন হাজৰিকাৰ সেঁতু দৰ্শন কৰাৰ লগতে এই মন্দিৰ দৰ্শন কৰিবলৈ কেতিয়াও নাপাহৰিব।
ধন্যবাদেৰে---
-------++++++++-----+++++++----------
No comments:
Post a Comment
dudulsonowal32@gmail.com