মহাত্মা গান্ধীৰ আত্মজীৱনী। AN AUTOBIOGRAPHY Of MAHATMA GANDHI.

                     সত্যৰ সৈতে 

              মোৰ পৰীক্ষা-নিৰীক্ষা

                গান্ধীৰ আত্মজীৱনী

মূল লেখক : M. k. Gandhi.

অনুবাদক : দুদুল সোণোৱাল। ( সহ শিক্ষক)

          (দ্বিতীয় খণ্ড)

            

                  3 

           বাল্য বিবাহ . 

     মই যিমান বিচাৰো যে মই এই অধ্যায়টো লিখিব নালাগে, মই জানো যে এই বৰ্ণনাটোৰ সময়ত মই এনে বহুতো তিক্ত ধূলি-মাকতিও গিলিব লাগিব। আৰু মই অন্যথা কৰিব নোৱাৰো, যদি মই সত্যৰ উপাসক বুলি দাবী কৰোঁ। তেৰ বছৰ বয়সত মোৰ বিবাহ ইয়াত লিপিবদ্ধ কৰাটো মোৰ বেদনাদায়ক কৰ্তব্য। যিহেতু মই মোৰ বিষয়ে একে বয়সৰ যুৱক-যুৱতীসকলক দেখিছোঁ যিসকল মোৰ তত্বাৱধানত আছে, আৰু মোৰ নিজৰ বিবাহৰ কথা চিন্তা কৰে, মই নিজকে দয়া কৰিবলৈ আৰু তেওঁলোকক মোৰ বহুত ৰক্ষা পোৱাৰ বাবে অভিনন্দন জনাবলৈ আগ্ৰহী। মই এনে কঠোৰ ভাৱে কম বয়সৰ বিবাহৰ সমৰ্থনত কোনো নৈতিক যুক্তি দেখা নাপাওঁ।পাঠকক কোনো ভুল নুবুজিবলৈ কোৱা হ'ল। মই বিবাহিত আছিলোঁ, কিন্তু বিবাহপাশত আৱদ্ধ হোৱা নাছিলোঁ। কিয়নো কাথিয়াৱাডত দুটা পৃথক ৰীতি-নীতি আছে- বিবাহ আৰু বিবাহপাশ । বেট্ৰোথাল বা বিবাহ হৈছে ল'ৰা, পিতৃ-মাতৃ আৰু ছোৱালীজনীৰ বিবাহত যোগদান কৰাৰ এক প্ৰাথমিক প্ৰতিশ্ৰুতি, আৰু ই অলঙ্ঘনীয় নহয়। ল'ৰাৰ মৃত্যুত ছোৱালীজনীৰ ওপৰত কোনো বিধৱা ত্বৰান্বিত নহয়।এয়া সম্পূৰ্ণৰূপে পিতৃ-মাতৃৰ মাজত হোৱা এক চুক্তি, আৰু শিশুসকলৰ ইয়াৰ সৈতে কোনো চিন্তা নাই। প্ৰায়ে তেওঁলোকক ইয়াৰ বিষয়ে অৱগত কৰা নহয়। এনেকুৱা লাগিছে যে মই তিনিবাৰ বিবাহ পাশত আৱদ্ধ হৈছিলোঁ, যদিও মোৰ অজ্ঞাতে। মোক কোৱা হৈছিল যে মোৰ বাবে বাছনি কৰা দুগৰাকী ছোৱালীৰ মৃত্যু হৈছিল, আৰু সেয়েহে মই অনুমান কৰোঁ যে মোক তিনিবাৰ বিয়া কৰা হৈছিল। অৱশ্যে মোৰ এটা ক্ষীণ স্মৰণ আছে যে তৃতীয় বিবাহ মোৰ সপ্তম বছৰত হৈছিল। কিন্তু মই এই বিষয়ে অৱগত হোৱাৰ কথা মনত পেলোৱা নাই। বৰ্তমান অধ্যায়ত মই মোৰ বিবাহৰ বিষয়ে কথা পাতিছোঁ, যাৰ বিষয়ে মোৰ আটাইতকৈ স্পষ্ট স্মৰণ আছে।এইটো মনত ৰখা হৈছে যে আমি তিনিজন ভাতৃ আছিলোঁ। প্ৰথমজন ইতিমধ্যে বিবাহিত আছিল। জ্যেষ্ঠসকলে মোৰ দ্বিতীয় ভায়জনক বিয়া কৰাবলৈ সিদ্ধান্ত লৈছিল, যি মোৰ জ্যেষ্ঠ, এজন সম্পৰ্কীয় ভাই, সম্ভৱতঃ এবছৰ ডাঙৰ আৰু মই সেই সময়তে দুবছৰীয়া আছিলোঁ।এনে কৰোতে আমাৰ কল্যাণৰ বিষয়ে কোনো চিন্তা কৰা হোৱা নাছিল, আমাৰ ইচ্ছা বহুত কম আছিল। এইটো সম্পূৰ্ণৰূপে তেওঁলোকৰ নিজৰ সুবিধা আৰু অৰ্থনীতিৰ প্ৰশ্ন আছিল। হিন্দুসকলৰ মাজত বিবাহ কোনো সৰল বিষয় নহয়। কইনা আৰু দৰাৰ পিতৃ-মাতৃয়ে প্ৰায়ে ইয়াৰ ওপৰত নিজকে ধ্বংস কৰি তোলে । তেওঁলোকে তেওঁলোকৰ দ্ৰব্যৰ অপচয় কৰে, তেওঁলোকে তেওঁলোকৰ সময় অপচয় কৰে। প্ৰস্তুতিৰ ওপৰত মাহচেৰেক লোৱা হয় - কাপোৰ আৰু অলংকাৰ তৈয়াৰ কৰা আৰু ৰাতিৰ আহাৰৰ বাবে বাজেট প্ৰস্তুত কৰা। প্ৰত্যেকেই প্ৰস্তুত কৰিবলগা পাঠ্যক্ৰমৰ সংখ্যা আৰু বিভিন্নতাত আনটোক অতিক্ৰম কৰিবলৈ চেষ্টা কৰে।মহিলাসকলে, তেওঁলোকৰ মাত থাকক বা নাথাকক, তেওঁলোকে নিজকে বৰ কৰ্কশ কৰি তোলে , আনকি অসুস্থ হয়, আৰু তেওঁলোকৰ চুবুৰীয়াৰ শান্তি বিঘ্নিত কৰে। এইবোৰে তেওঁলোকৰ পৰিৱৰ্তে সকলো অস্থিৰতা আৰু আৱৰ্জনা নিঃশব্দে সহ্য কৰে, ভোজৰ অৱশিষ্টবোৰক প্ৰতিনিধিত্ব কৰে, কিয়নো তেওঁলোকে জানে যে এনে এটা সময় আহিব যেতিয়া তেওঁলোকেও একে ধৰণে আচৰণ কৰিব।

      

        মোৰ জ্যেষ্ঠসকলে ভাবিছিল যে এই সকলোবোৰ একে সময়তে বিৰক্ত হোৱাটো ভাল হ'ব। কম খৰচ আৰু অধিক কাম। কিয়নো টকা মুক্তভাৱে খৰচ কৰিব পাৰি যদি ইয়াক তিনিবাৰৰ সলনি কেৱল এবাৰ খৰচ কৰিব লগা হয়। মোৰ দেউতা আৰু মোৰ খুৰা দুয়োবৃদ্ধ আছিল, আৰু মই তেওঁলোকে বিয়া কৰাব লগা শেষ সন্তান  আছিলোঁ। এইটো সম্ভৱ যে তেওঁলোকে তেওঁলোকৰ জীৱনৰ শেষ সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ সময় অতিবাহিত কৰিব বিচাৰিছিল।এই সকলোবোৰ বিবেচনাৰ পৰিপ্ৰেক্ষিতত, তিনিবাৰ বিবাহৰ সিদ্ধান্ত লোৱা হৈছিল, আৰু মই আগতে কোৱাৰ দৰে, ইয়াৰ প্ৰস্তুতিৰ বাবে কেইমাহমান লোৱা হৈছিল। এই প্ৰস্তুতিবোৰৰ জৰিয়তেহে আমি আহিবলগীয়া অনুষ্ঠানটোৰ সতৰ্কবাণী পাইছিলো।মই নাভাবো যে ই মোৰ বাবে ভাল কাপোৰ পিন্ধাৰ সম্ভাৱনা, ঢোল বজোৱা, বিবাহৰ শোভাযাত্ৰা, সমৃদ্ধ ৰাতিৰ আহাৰ আৰু খেলিবলৈ এজনী অদ্ভুত ছোৱালীৰ সম্ভাৱনাৰ বাহিৰে আন কিবা বুজাইছিল। শাৰীৰিক আকাংক্ষা পিছত আহিছিল। মই মোৰ লাজৰ ওপৰত পৰ্দা আঁকিবলৈ প্ৰস্তাৱ দিছোঁ, ৰেকৰ্ডিঙৰ যোগ্য কেইটামান বিৱৰণৰ বাহিৰে।এইবোৰলৈ মই পিছত আহিম। কিন্তু আনকি এই কাহিনীটো লিখিবলৈ মই মোৰ আগত ৰখা কেন্দ্ৰীয় ধাৰণাটোৰ সৈতে তেওঁলোকৰ কোনো সম্পৰ্ক নাই। গতিকে মোক আৰু মোৰ ভায়জনক দুয়োকে ৰাজকোটৰ পৰা পোৰবন্দৰলৈ লৈ যোৱা হৈছিল।অন্তিম নাটকৰ প্ৰাৰম্ভিক পৰীক্ষাৰ কিছুমান আমোদজনক বিৱৰণ আছে, যেনে আমাৰ শৰীৰত হালধিৰ মিহি গুড়াৰে লেপন কৰা, কিন্তু মই সেইবোৰ বাদ দিব লাগিব। 

     মোৰ দেউতা দিৱান আছিল, কিন্তু তথাপিও এজন সেৱক আছিল, আৰু অধিক কাৰণ তেওঁ থাকোৰ চাহেবৰ পক্ষত আছিল। পিছৰটোৱে তেওঁক শেষ মুহূৰ্তলৈকে যাবলৈ নিদিয়ে।আৰু যেতিয়া তেওঁ এনে কৰিছিল, তেওঁ মোৰ দেউতাৰ বিশেষ মঞ্চ প্ৰশিক্ষকৰ বাবে অৰ্ডাৰ দিছিল, যাত্ৰাটো দুদিন হ্ৰাস কৰিছিল। কিন্তু ভাগ্যবোৰে অন্যথা ইচ্ছা কৰিছিল।পোৰবন্দৰ ৰাজকোটৰ পৰা 120 মাইল দূৰত - পাঁচ দিনৰ গাড়ী যাত্ৰা। মোৰ দেউতাই তিনিটাত দূৰত্ব অতিক্ৰম কৰিছিল, কিন্তু তৃতীয় পৰ্যায়ত প্ৰশিক্ষকজন বাগৰি পৰিছিল, আৰু তেওঁ গুৰুতৰভাৱে আঘাতপ্ৰাপ্ত হৈছিল। তেওঁ গোটেই খিনি বেণ্ডেজ পিন্ধি উপস্থিত হৈছিল।আগন্তুক অনুষ্ঠানটোৰ প্ৰতি তেওঁৰ আৰু আমাৰ আগ্ৰহ দুয়োটাই আধা ধ্বংস হৈছিল, কিন্তু অনুষ্ঠানটো পাৰ হ'ব লাগিছিল। কিয়নো বিবাহৰ তাৰিখ কেনেকৈ সলনি কৰিব পাৰি ? অৱশ্যে, বিয়াখনৰ শিশুসুলভ মনোৰঞ্জনত দেউতাৰ আঘাতৰ বাবে মই মোৰ দুখ পাহৰি গৈছিলো।মই মোৰ পিতৃ-মাতৃৰ প্ৰতি সমৰ্পিত আছিলোঁ। কিন্তু মই সেই আৱেগবোৰৰ প্ৰতি কম সমৰ্পিত নাছিলো যিবোৰৰ উত্তৰাধিকাৰী হৈছে মাংস। মই এতিয়াও শিকিবলৈ বাকী আছিলো যে সকলো সুখ আৰু আনন্দ মোৰ পিতৃ-মাতৃৰ প্ৰতি সমৰ্পিত সেৱাত ত্যাগ কৰা উচিত। তথাপিও, যেন মোৰ আনন্দৰ আকাংক্ষাৰ বাবে শাস্তি ৰখাৰ দ্বাৰা, এটা ঘটনা ঘটিছিল, যিটো তেতিয়াৰ পৰাই মোৰ মনত স্থান পাই আহিছে আৰু যিটো মই পিছত সম্পৰ্কিত কৰিম। নিশকুলানন্দে এইদৰে গাইছে: "আকাংক্ষা ত্যাগ নকৰাকৈ বস্তুত্যাগ কৰাটো কম সময়ৰ বাবে, আপুনি যিমানেই চেষ্টা নকৰক।" যেতিয়াই মই এই গানটো গাওঁ বা ইয়াক গাই থকা শুনিছোঁ, এই তিক্ত অপ্ৰীতিকৰ ঘটনাটোৱে মোৰ স্মৃতিলৈ দৌৰি যায় আৰু মোক লাজত ভৰাই তোলে। মোৰ দেউতাই আঘাত প্ৰাপ্ত হোৱা স্বত্বেও সাহসী মুখখন পৰিহিত কৰিছিল, আৰু বিয়াখনত সম্পূৰ্ণ অংশগ্ৰহণ কৰিছিল।মই এইটো ভাবি থাকোতে, মই আজিও মোৰ মনৰ চকুৰ আগত ফোন কৰিব পাৰোঁ য'ত তেওঁ অনুষ্ঠানটোৰ বিভিন্ন বিৱৰণ ৰখাৰ সময়ত বহিছিল। তেতিয়া মই সপোনতো ভবা নাছিলো যে এদিন মই মোৰ দেউতাক সৰুতে মোক বিয়া কৰাই দিয়াৰ বাবে তীব্ৰ সমালোচনা কৰা উচিত। সেইদিনাৰ সকলোবোৰ মোৰ বাবে সঠিক আৰু সঠিক আৰু আনন্দদায়ক যেন লাগিছিল।বিয়া কৰাৰ বাবে মোৰ নিজৰ আগ্ৰহো আছিল। আৰু যিহেতু মোৰ দেউতাই তেতিয়া কৰা সকলোবোৰে মোক নিন্দাৰ বাহিৰত আঘাত কৰিছিল, সেই বোৰৰ স্মৃতি মোৰ স্মৃতিত সতেজ হৈ আছে। মই নিজকে চিত্ৰিত কৰিব পাৰোঁ, আজিও, আমি কেনেকৈ আমাৰ বিয়াৰ মঞ্চত বহিছিলো, আমি কেনেদৰে সপ্তপদী পৰিৱেশন কৰিছিলো, কেনেকৈ আমি, নতুনকৈ বিবাহিত স্বামী আৰু পত্নীয়ে ইজনে সিজনৰ মুখৰ মিঠা কথাবোৰ পাতিছিলোঁ, আৰু আমি কেনেকৈ একেলগে থাকিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিলোঁ। আৰু ওহাৰ সেই প্ৰথম ৰাতি।দুটা নিৰীহ শিশুৱে অজানিতে নিজকে জীৱনৰ সাগৰত নিক্ষেপ কৰিছিল। 

    মোৰ ভায়জনৰ পত্নীয়ে প্ৰথম নিশা মোৰ আচৰণৰ বিষয়ে মোক ভালদৰে প্ৰশিক্ষণ দিছিল। মই নাজানো মোৰ পত্নীক কোনে প্ৰশিক্ষণ দিছিল। মই কেতিয়াও তাইক এই বিষয়ে সোধা নাই, বা মই এতিয়া এনে কৰিবলৈ আগ্ৰহী নহয়। পঢ়ুৱৈজনে নিশ্চিত হ'ব পাৰে যে আমি ইজনে সিজনৰ মুখামুখি হওঁতে বহুত নাৰ্ভাছ হৈছিলোঁ। আমি নিশ্চিতভাৱে বহুত লাজকুৰীয়া আছিলোঁ। মই তাইৰ সৈতে কেনেদৰে কথা পাতিছিলো, আৰু মই কি ক'ব লাগিছিল ? প্ৰশিক্ষণে মোক দূৰলৈ লৈ যাব নোৱাৰিলে। কিন্তু এনে বিষয়ত প্ৰকৃততে কোনো প্ৰশিক্ষণৰ প্ৰয়োজন নাই। পূৰ্বৰ জন্মৰ প্ৰভাৱবোৰ সকলো প্ৰশিক্ষণক অতিৰিক্ত কৰি তুলিবলৈ যথেষ্ট শক্তিশালী। আমি লাহে লাহে ইজনে সিজনক জানিবলৈ আৰম্ভ কৰিলোঁ, আৰু একেলগে মুক্তভাৱে কথা পাতিবলৈ আৰম্ভ কৰিলোঁ। আমি একে বয়সৰ আছিলোঁ। কিন্তু মই স্বামীৰ কৰ্তৃত্ব গ্ৰহণ কৰিবলৈ কোনো সময় লোৱা নাছিলোঁ। সপ্তপদী হৈছে হিন্দু কইনা আৰু দৰা ৰ সাত টা পদক্ষেপ একেলগে খোজ কাঢ়ে, একে সময়তে পাৰস্পৰিক বিশ্বস্ততা আৰু ভক্তিৰ প্ৰতিশ্ৰুতি দিয়ে, যাৰ পিছত বিবাহ অপৰিৱৰ্তনীয় হৈ পৰে । কানছাৰ খাদ্যবিধ হৈছে ঘেঁহুৰ প্ৰস্তুতি যাক অনুষ্ঠানটো সম্পূৰ্ণ হোৱাৰ পিছত যুটিটোৱে একেলগে গ্ৰহণ কৰে। 

                     4

      স্বামীৰ ভূমিকা পালন ।

    মোৰ বিবাহৰ সময়ৰ বিষয়ে, পিচ, বা পাই ( এক অনা , মই এতিয়া কিমান পাহৰি গলো), জাৰী কৰা হৈছিল, য'ত দাম্পত্য প্ৰেম, মিতব্যয়ী, বাল্য বিবাহ আৰু এনে ধৰণৰ অন্যান্য বিষয়ৰ বিষয়ে আলোচনা কৰা হৈছিল।যেতিয়াই মই এইবোৰৰ যিকোনো এটাৰ সন্মুখীন হৈছিলোঁ, মই সেইবোৰৰ আৱৰণৰ মাজেৰে ঢাকিবলৈ গৈছিলো, আৰু মই যি ভাল নাপাওঁ সেয়া পাহৰি যোৱা, আৰু মই যি ভাল পাওঁ সেয়া অনুশীলন কৰাটো মোৰ অভ্যাস আছিল।স্বামীৰ কৰ্তব্য হিচাপে এই পুস্তিকাবোৰত প্ৰৱৰ্তন কৰা পত্নীৰ প্ৰতি জীৱনজোৰা বিশ্বাসী হোৱা মোৰ হৃদয়ত স্থায়ীভাৱে প্ৰভাৱিত হৈ আছিল। তদুপৰি, সত্যৰ প্ৰতি থকা আগ্ৰহ মোৰ বাবে সহজাত আছিল, আৰু তাইৰ প্ৰতি মিছা হোৱাটো সেয়েহে প্ৰশ্নৰ বাহিৰত আছিল। আৰু তেতিয়া সেই কোমল বয়সত মোৰ বিশ্বাসহীন হোৱাৰ সম্ভাৱনা খুব কম আছিল। কিন্তু বিশ্বাসী হোৱাৰ শিক্ষাই এক অপ্ৰীতিকৰ প্ৰভাৱ পেলাইছিল। "যদি মোক মোৰ পত্নীৰ প্ৰতি বিশ্বাসী হোৱাৰ প্ৰতিশ্ৰুতি দিয়া উচিত, তেন্তে তেওঁক মোৰ প্ৰতি বিশ্বাসী হোৱাৰ প্ৰতিশ্ৰুতি দিয়া উচিত," মই নিজকে ক'লো। চিন্তাটোৱে মোক ঈৰ্ষান্বিত স্বামী কৰি তুলিছিল।তাইৰ কৰ্তব্যটো সহজে তাইৰ পৰা সঠিক বিশ্বাসী হোৱাৰ অধিকাৰলৈ ৰূপান্তৰিত হৈছিল, আৰু যদি ইয়াক সঠিক কৰিব লগা হয়, মই সত্যৰ প্ৰতি লক্ষ্য ৰাখিব লাগিব। মোৰ পত্নীৰ বিশ্বস্ততা সন্দেহ কৰাৰ কোনো কাৰণ নাছিল, কিন্তু ঈৰ্ষাই কাৰণৰ বাবে অপেক্ষা নকৰে। তাইৰ গতিবিধি সম্পৰ্কে মই চিৰদিনৰ বাবে সতৰ্ক হৈ থাকিব লাগিব, আৰু সেয়েহে তাই মোৰ অনুমতি অবিহনে ক'লৈও যাব নোৱাৰিলে। এইটোৱে আমাৰ মাজত হোৱা তিক্ত কাজিয়াৰ বীজ ৰোপণ কৰিছিল। সংযমটো প্ৰায় এক প্ৰকাৰৰ কাৰাবাস আছিল।আৰু কস্তুৰবাই এনেকুৱা কোনো বস্তু ৰখা ছোৱালী নাছিল। তাই যেতিয়াই আৰু য'তেই ভাল পায় বাহিৰলৈ যোৱাটো এটা বিষয় কৰি তুলিছিল। মোৰ ফালৰ পৰা অধিক সংযমৰ ফলস্বৰূপে তাই অধিক স্বাধীনতা গ্ৰহণ কৰিছিল, আৰু মোৰ অধিকতৰ অধিক অতিক্ৰম কৰিছিল।এনেদৰে ইজনে সিজনৰ সৈতে কথা পাতিবলৈ অস্বীকাৰ কৰাটো আমাৰ, বিবাহিত সন্তানৰ সৈতে দিনটোৰ নিয়ম হৈ পৰিছিল। মই ভাবো মোৰ নিষেধাজ্ঞাৰ সৈতে সেই স্বাধীনতাবোৰ লোৱাটো কস্তুৰবাইৰ বাবে যথেষ্ট নিৰ্দোষ আছিল।এজনী নিষ্ক্ৰিয় ছোৱালীয়ে মন্দিৰলৈ যোৱা বা বন্ধুবৰ্গৰ ওচৰলৈ যোৱাৰ ক্ষেত্ৰত কেনেকৈ কোনো সংযম ৰক্ষা কৰিব পাৰে ? যদি মোৰ তাইৰ ওপৰত প্ৰতিবন্ধকতা আৰোপ কৰাৰ অধিকাৰ আছিল, তেন্তে তাইও একে ধৰণৰ অধিকাৰ নাছিল নেকি? এই সকলোবোৰ আজি মোৰ বাবে স্পষ্ট।কিন্তু সেই সময়ত মই স্বামী হিচাপে মোৰ কৰ্তৃত্ব ভাল কৰিব লগা হৈছিল! কিন্তু পঢ়ুৱৈয়ে ভাবিব নালাগে যে আমাৰ জীৱনটো এক নিৰাশাহীন তিক্ততাৰ জীৱন আছিল। কাৰণ মোৰ তীব্ৰতা সকলোবোৰ প্ৰেমৰ ওপৰত আধাৰিত আছিল। মই মোৰ পত্নীক এগৰাকী আদৰ্শ পত্নী বনাব বিচাৰিছিলো।মোৰ উচ্চাকাংক্ষা আছিল তাইক এক বিশুদ্ধ জীৱন যাপন কৰা, মই কি শিকিছিলো শিকা, আৰু তাইৰ জীৱন চিনাক্ত কৰা আৰু মোৰ সৈতে চিন্তা কৰা। মই নাজানো কস্তুৰবাইৰ এনে কোনো উচ্চাকাংক্ষা আছিল নে নাই। তাই নিৰক্ষৰ আছিল।স্বভাৱত তাই সৰল, স্বতন্ত্ৰ, অধ্যৱসায়ী আৰু অন্ততঃ মোৰ সৈতে, মিতভাষী আছিল। তাই তাইৰ অজ্ঞতাৰ বাবে অধৈৰ্য্য নাছিল আৰু মই মোৰ পঢ়াশুনাবোৰ মনত পেলোৱা নাই যিয়ে তাইক একে ধৰণৰ দুঃসাহসিক অভিযানৰ বাবে প্ৰৱেশ কৰিবলৈ উৎসাহিত কৰিছিল।সেয়েহে, মই অনুভৱ কৰোঁ যে মোৰ উচ্চাকাংক্ষা সকলোএকপক্ষীয় আছিল। মোৰ আবেগ সম্পূৰ্ণৰূপে এগৰাকী মহিলাৰ ওপৰত কেন্দ্ৰিত আছিল, আৰু মই বিচাৰিছিলো যে ইয়াৰ প্ৰতিদান দিয়া হওক। কিন্তু কোনো পাৰস্পৰিক তাৎপৰ্য নাথাকিলেও, এই সকলোবোৰ সকাহ পোৱা দুখ হ'ব নোৱাৰে কিয়নো অন্ততঃ এফালে সক্ৰিয় প্ৰেম আছিল। মই ক'ব লাগিব যে মই তাইক আৱেগিকভাৱে ভাল পাইছিলো। আনকি স্কুলতো মই তাইৰ কথা ভাবিছিলো, আৰু নিশাৰ কথা আৰু আমাৰ পৰৱৰ্তী সাক্ষাতৰ চিন্তাই মোক কেতিয়াবা ভয় খুৱাই ছিল। পৃথকীকৰণ অসহনীয় আছিল। মই মোৰ সক্ৰিয় কথাবতৰাৰ সৈতে তাইক নিশা লৈকে সাৰ পোৱাই ৰাখিছিলো। যদি এই গ্ৰাসকাৰী আৱেগৰ সৈতে মোৰ মাজত কৰ্তব্যৰ প্ৰতি জ্বলন্ত আসক্তি নাছিল, মই হয় ৰোগ আৰু অকাল মৃত্যুৰ চিকাৰ হ'ব লাগিছিল, বা এক বোজাযুক্ত অস্তিত্বত ডুব যাব লাগিছিল।কিন্তু নিৰ্ধাৰিত কামবোৰ প্ৰত্যেক ৰাতিপুৱা পাৰ কৰিব লগা হৈছিল, আৰু যিকোনো লোকক মিছা কোৱাটো প্ৰশ্নৰ বাহিৰত আছিল। এইটো ৱেই শেষ বস্তু আছিল যিয়ে মোক বহুতো ক্ষতিৰ পৰা ৰক্ষা কৰিছিল।মই ইতিমধ্যে কৈছো যে কস্তুৰবাই নিৰক্ষৰ আছিল। মই তাইক শিকাবলৈ বৰ উদ্বিগ্ন আছিলোঁ, কিন্তু কামুক প্ৰেমে মোক সময় দিয়া নাছিল। এটা কথাৰ বাবে তাইৰ ইচ্ছাৰ বিপৰীতে শিক্ষা দান কৰিব লাগিছিল, আৰু সেইটোও ৰাতি।মই তাইক জ্যেষ্ঠসকলৰ উপস্থিতিত লগ পোৱাৰ সাহস কৰা নাছিলোঁ, তাইৰ সৈতে বহুত কম কথা পাতিছিলো। কাথিয়াৱাদে তেতিয়া আৰু কিছু পৰিমাণে আজিও ইয়াৰ নিজা অদ্ভুত, অপ্ৰয়োজনীয় আৰু বৰ্বৰ পৰ্দা আছে। পৰিস্থিতি এনেদৰে প্ৰতিকূল আছিল।সেয়েহে মই স্বীকাৰ কৰিব লাগিব যে আমাৰ যৌৱনকালত কস্তুৰবাইক নিৰ্দেশ দিয়াৰ মোৰ বেছিভাগ প্ৰচেষ্টা বিফল হৈছিল। আৰু যেতিয়া মই কামনাৰ টোপনিৰ পৰা সাৰ পাইছিলো, মই ইতিমধ্যে ৰাজহুৱা জীৱনলৈ আগবাঢ়িছিলো, যিটোৱে মোক বেছি সময় এৰি দিয়া নাছিল।মই একেদৰে তাইক ব্যক্তিগত শিক্ষকৰ জৰিয়তে নিৰ্দেশ দিবলৈ বিফল হৈছিলো। ফলস্বৰূপে কস্তুৰবাই এতিয়া কষ্টেৰে সৰল চিঠি লিখিসৰল গুজৰাটী বুজিব পাৰে। তাইৰ প্ৰতি মোৰ প্ৰেম কামনা সম্পূৰ্ণৰূপে কলঙ্কহীন আছিল, তাই আজি এগৰাকী শিকা মহিলা হ'ব; কাৰণ মই তেতিয়া পঢ়াৰ প্ৰতি তাইৰ অপছন্দক জয় কৰিব পাৰিলোহেঁতেন। 

    মই জানো যে বিশুদ্ধ প্ৰেমৰ বাবে একো অসম্ভৱ নহয়। মই এটা পৰিস্থিতিৰ কথা উল্লেখ কৰিছোঁ যিয়ে কম বেছি পৰিমাণে মোক কামুক প্ৰেমৰ দুৰ্যোগৰ পৰা ৰক্ষা কৰিছিল। মন কৰিবলগীয়া আন এটা কথা আছে।বহুতো উদাহৰণে মোক নিশ্চিত কৰিছে যে ঈশ্বৰে অৱশেষত তেওঁক ৰক্ষা কৰে যাৰ উদ্দেশ্য শুদ্ধ। বাল্য বিবাহৰ নিষ্ঠুৰ ৰীতি-নীতিৰ লগতে, হিন্দু সমাজৰ আন এটা ৰীতি আছে যি কিছু পৰিমাণে পূৰ্বৰ দুষ্টতা হ্ৰাস কৰে। অভিভাৱকে যুৱ দম্পতীসকলক একেলগে দীঘলীয়া সময় থাকিবলৈ নিদিয়ে। শিশু-পত্নীয়ে তাইৰ দেউতাকৰ ঠাইত আধাতকৈ অধিক সময় অতিবাহিত কৰে। আমাৰ ক্ষেত্ৰত এনেকুৱাই হৈছিল। অৰ্থাৎ, আমাৰ বিবাহিত জীৱনৰ প্ৰথম পাঁচ বছৰত (তেৰ বছৰৰ পৰা ওঠৰ বছৰবয়সলৈকে), আমি মুঠ তিনি বছৰতকৈ বেছি সময় একেলগে থাকিব নোৱাৰিলোহেঁতেন। আমি ছয় মাহ একেলগে কটাব নোৱাৰিলোহেঁতেন, যেতিয়া মোৰ পত্নীক তাইৰ মাক-দেউতাকৰ পৰা ফোন কৰা হ'লহেঁতেন। সেই দিনবোৰত এনে ধৰণৰ কল বোৰ অতি অবাঞ্ছিত আছিল, কিন্তু সেইবোৰে আমাক দুয়োকে ৰক্ষা কৰিছিল। ওঠৰ বছৰ বয়সত মই ইংলেণ্ডলৈ গৈছিলো, আৰু ইয়াৰ অৰ্থ আছিল এক দীঘলীয়া আৰু স্বাস্থ্যকৰ পৃথকীকৰণ।আনকি ইংলেণ্ডৰ পৰা উভতি অহাৰ পাছতো আমি ছয় মাহতকৈ বেছি সময় একেলগে থাকিলোঁ। কাৰণ মই ৰাজকোট আৰু বোম্বাইৰ মাজত উঠা-নমা কৰিব লগা হৈছিল। তাৰ পিছত দক্ষিণ আফ্ৰিকাৰ পৰা ফোন আহিল, আৰু সেইটোৱে মোক ইতিমধ্যে শাৰীৰিক ভোকৰ পৰা যথেষ্ট মুক্ত কৰিছিল। 

আগলৈ...

https://anuragblogadress.blogspot.com/2021/06/autobiography-of-mahatma-gandhi.html?m=1

++++++++++++++++++++++++++++++++

👉মহাত্মা গান্ধীৰ আত্মজীৱনী My Experiment with Truth কিতাপখন অসমীয়ালৈ অনুবাদ কৰিবলৈ ইচ্ছা জাগিল। সেয়ে অলপ চেষ্টা কৰি আগবাঢ়িছো। ভুলবোৰ শুধৰাই দি পৰামৰ্শ আগবঢ়ালে নথৈ আনন্দিত হ'ম। ইংৰাজী সংস্কৰণত যি আছে তাক একেই ৰাখি অসমীয়ালৈ তৰ্জমা  কৰিব প্ৰয়াস কৰা হৈছে। কিছু শব্দৰ অৰ্থৰ ক্ষেত্ৰত গুগোলৰ সহায় লোৱা হৈছে। অসমীয়া অনুবাদে কাৰোবাৰ জীৱনত প্ৰভাৱ পেলাইছে বুলি জানিলে মোৰ কষ্ট সাৰ্থক হ'ব বুলি ভাবিছোঁ।

❤👲পৰৱৰ্তী খণ্ডলৈ অপেক্ষা কৰিব বুলি আশা ৰাখিলোঁ। 

++++++++++++++++++++++++++++++++++