An Autobiography, My Experiment with Truth. M.K. Gandhi

(তৃতীয় খণ্ড)

সত্যৰ সৈতে মোৰ পৰীক্ষা-নিৰীক্ষা

---গান্ধীৰ আত্মজীৱনী।

মূল লেখক :: M. K. Gandhi.

অনুবাদ :: দুদুল সোণোৱাল।( সহ শিক্ষক)

  

 

 ৫

  

উচ্চ বিদ্যালয়ত

    মই ইতিমধ্যে কৈছিলো যে মই বিয়া হোৱাৰ সময়ত উচ্চ বিদ্যালয়ত পঢ়ি আছিলো। আমি তিনিজন ভাতৃয়ে একেখন বিদ্যালয়তে পঢ়ি আছিলো। ডাঙৰ ভাইজন বহুত উচ্চ শ্ৰেণীত আছিল, আৰু মোৰ দৰে একে সময়তে বিবাহপাশত আৱদ্ধ হোৱা ভায়জন মোৰ পৰা মাত্ৰ এটা শ্ৰেণী আগবাঢ়ি আছিল।বিবাহৰ ফলস্বৰূপে আমি দুয়ো এবছৰ নষ্ট কৰিলোঁ। সঁচাকৈয়ে মোৰ ভায়জনৰ বাবে ইয়াৰ পৰিণাম আৰু বেয়া আছিল, কাৰণ তেওঁ সম্পূৰ্ণৰূপে পঢ়া-শুনা এৰি দিছিল। ঈশ্বৰেহে জানে যে তেওঁৰ দৰে কিমান জন যুৱক একে দুৰ্দশাত আছে। কেৱল আমাৰ বৰ্তমানৰ হিন্দু সমাজত অধ্যয়ন কৰে আৰু বিবাহ এনেদৰে একেলগে যায়। 

        মোৰ পঢ়া শুনা অব্যাহত আছিল। মোক উচ্চ বিদ্যালয়ত ডুনচ হিচাপে গণ্য কৰা হোৱা নাছিল। এই সদায় মোৰ শিক্ষকসকলৰ মৰম উপভোগ কৰিছিলো। প্ৰগতি আৰু চৰিত্ৰৰ প্ৰমাণপত্ৰ প্ৰতি বছৰে অভিভাৱকলৈ প্ৰেৰণ কৰা হৈছিল। মোৰ কেতিয়াও বেয়া প্ৰমাণপত্ৰ নাছিল। দৰাচলতে মই আনকি দ্বিতীয় মানদণ্ডৰ পৰা উত্তীৰ্ণ হোৱাৰ পিছত পুৰস্কাৰ জিকিছিলো। পঞ্চম আৰু ষষ্ঠত মই ক্ৰমান্বয়ে চাৰি আৰু দহ টকা বৃত্তি আৰু টকা লাভ কৰিছিলো, যিটো এটা সাফল্য যাৰ বাবে মই মোৰ যোগ্যতাতকৈ সৌভাগ্যক অধিক ধন্যবাদ জনাব লাগিব।বৃত্তিবোৰ সকলোৰে বাবে মুকলি নাছিল, কিন্তু কাথিয়াৱাডৰ সোৰাথ বিভাগৰ পৰা অহা সকলৰ মাজত শ্ৰেষ্ঠ ল'ৰাবোৰৰ বাবে সংৰক্ষিত আছিল। আৰু সেই দিনবোৰত চল্লিশৰ পৰা পঞ্চাশৰ শ্ৰেণীত সোৰাথৰ পৰা বহুতো ল'ৰা থাকিব নোৱাৰিলেহেঁতেন। মোৰ নিজৰ স্মৰণ হৈছে যে মোৰ সামৰ্থ্যৰ প্ৰতি মোৰ কোনো উচ্চ সন্মান নাছিল। যেতিয়াই মই পুৰস্কাৰ আৰু বৃত্তি জিকিছিলো মই আচৰিত হৈছিলো। কিন্তু মই মোৰ চৰিত্ৰটোৰ ঈৰ্ষান্বিত হৈছিলো। আটাইতকৈ কম সৰু কলঙ্কটোৱে মোৰ চকুৰ পৰা চকুপানী আনিছিল।যেতিয়া মই যোগ্যতা অৰ্জন কৰিছিলোঁ, বা শিক্ষকজনৰ বাবে এক ভৎসনা যেন লাগিছিল, তেতিয়া এইটো মোৰ বাবে অসহনীয় আছিল। মোৰ মনত আছে যে এবাৰ শাৰীৰিক শাস্তি পাইছিলোঁ। শাস্তিটো ক'বলৈ মই ইমান বেয়া নাপালোঁ, কিয়নো ইয়াক মোৰ মৰুভূমি বুলি গণ্য কৰা হৈছিল। মই দুখত কান্দিছিলো। তেতিয়াই মই প্ৰথম বা দ্বিতীয় মানদণ্ডত আছিলো। মই সপ্তম মানদণ্ডত থাকোতে এনেকুৱা আন এটা ঘটনা ঘটিছিল। দোৰাবজী এদুলজী গিমি তেতিয়া প্ৰধান শিক্ষক আছিল। তেওঁ ল'ৰাবোৰৰ মাজত জনপ্ৰিয় আছিল, কিয়নো তেওঁ এজন অনুশাসনকাৰী, পদ্ধতিৰ ব্যক্তি আৰু এজন ভাল শিক্ষক আছিল। তেওঁ উচ্চ মানদণ্ডৰ ল'ৰাসকলৰ বাবে জিমনাষ্টিক আৰু ক্ৰিকেট বাধ্যতামূলক কৰি তুলিছিল। মই দুয়োটাকে বেয়া পাইছিলো। মই কেতিয়াও কোনো ব্যায়াম, ক্ৰিকেট বা ফুটবলত অংশগ্ৰহণ কৰা নাছিলো, সেইবোৰ বাধ্যতামূলক কৰাৰ আগতে। মোৰ লাজ এই নিৰপেক্ষতাৰ এটা কাৰণ আছিল, যিটো মই এতিয়া দেখিছোঁ ভুল আছিল।মোৰ তেতিয়া মিছা ধাৰণা আছিল যে শিক্ষাৰ সৈতে জিমনাষ্টিকৰ কোনো সম্পৰ্ক নাই। আজি মই জানো যে শাৰীৰিক প্ৰশিক্ষণৰ পাঠ্যক্ৰমত মানসিক প্ৰশিক্ষণৰ দৰেই স্থান থাকিব লাগে। অৱশ্যে মই উল্লেখ কৰিব পাৰোঁ যে ব্যায়ামৰ পৰা বিৰত থকাৰ বাবে মই বেয়া নাছিলো । ইয়াৰ কাৰণ আছিল মই মুকলি বতাহত দীঘলীয়া খোজ কঢ়াৰ লাভালাভৰ বিষয়ে কিতাপত পঢ়িছিলো, আৰু পৰামৰ্শটো ভাল পোৱাৰ পিছত, মই খোজ কাঢ়িবলৈ অভ্যাস গঢ়ি তুলিছিলোঁ, যিটো এতিয়াও মোৰ লগত আছে। এই খোজবোৰে মোক যথেষ্ট কঠিন সংবিধান দিছিল। জিমনাষ্টিকৰ প্ৰতি মোৰ অপছন্দৰ কাৰণ আছিল মোৰ দেউতাৰ নাৰ্ছ হিচাপে সেৱা আগবঢ়োৱাৰ মোৰ তীব্ৰ আকাংক্ষা। বিদ্যালয় বন্ধ হোৱাৰ লগে লগে, মই ঘৰলৈ সোনকালে আহিম আৰু তেওঁক সেৱা কৰা আৰম্ভ কৰিম। বাধ্যতামূলক ব্যায়াম পোনপটীয়াকৈ এই সেৱাৰ পথত আহিছিল।মই শ্ৰীযুত গিমিক মোক জিমনাষ্টিকৰ পৰা ৰেহাই দিবলৈ অনুৰোধ কৰিছিলো যাতে মই মোৰ দেউতাকসেৱা কৰিবলৈ মুক্ত হ'ব পাৰো। 

      কিন্তু তেওঁ মোৰ কথা নুশুনিলে। এতিয়া এনেকুৱা হৈছিল যে এটা শনিবাৰে, যেতিয়া আমি ৰাতিপুৱা স্কুল পাইছিলো, মই ঘৰৰ পৰা স্কুললৈ জিমনাষ্টিকৰ বাবে আবেলি 4 বজাত যাব লগা হৈছিল । মোৰ ওচৰত কোনো ঘড়ী নাছিল, আৰু ডাৱৰে মোক প্ৰতাৰণা কৰিছিল। মই বিদ্যালয়পোৱাৰ আগতে ল'ৰাবোৰ সকলো গুচি গৈছিল। পিছদিনা শ্ৰীযুত গিমিয়ে ৰোল নম্বৰ পৰীক্ষা কৰি মোক অনুপস্থিত বুলি চিহ্নিত কৰা দেখিলে। অনুপস্থিতিৰ কাৰণ সোধাত, মই তেওঁক কি ঘটিছিল সেয়া কৈছিলো।তেওঁ মোক বিশ্বাস কৰিবলৈ অস্বীকাৰ কৰিছিল আৰু মোক এটা বা দুটা অন্নাৰ জৰিমনা দিবলৈ আদেশ দিছিল (মই এতিয়া কিমান মনত পেলাব নোৱাৰো)। মোক মিছা কোৱাৰ বাবে দোষী সাব্যস্ত কৰা হৈছিল! সেইটোৱে মোক গভীৰভাৱে বেদনা দিছিল। মই কেনেকৈ মোৰ নিৰ্দোষতা প্ৰমাণ কৰিম? কোনো উপায় নাছিল। মই গভীৰ বেদনাত কান্দিছিলো। মই দেখিছিলো যে এজন সত্যৰ মানুহো এজন যত্নৰ মানুহ হ'ব লাগিব।এইটো স্কুলত মোৰ অসাৱধানতাৰ প্ৰথম আৰু শেষ উদাহৰণ আছিল। মোৰ এটা ক্ষীণ স্মৰণ আছে যে মই অৱশেষত জৰিমনাটো বাদ দিয়াত সফল হৈছিলো। ব্যায়ামৰ পৰা অব্যাহতি অৱশ্যে প্ৰাপ্ত কৰা হৈছিল, কিয়নো মোৰ দেউতাই নিজকে প্ৰধান শিক্ষকৰ ওচৰত লিখিছিল যে তেওঁ মোক স্কুলৰ পিছত ঘৰত বিচাৰে। কিন্তু যদিও মই অৱহেলিত ব্যায়াম কৰাৰ বাবে বেয়া নাছিলো, তথাপিও মই আন এটা অৱহেলাৰ জৰিমনা পৰিশোধ কৰি আছোঁ। 

    মই নাজানো যে কেতিয়াৰ পৰা মই ধাৰণা পাইছিলো যে ভাল হস্তাক্ষৰ শিক্ষাৰ প্ৰয়োজনীয় অংশ নহয়, কিন্তু মই ইংলেণ্ডলৈ যোৱালৈকে ইয়াক বজাই ৰাখিছিলো।যেতিয়া পিছলৈ, বিশেষকৈ দক্ষিণ আফ্ৰিকাত, মই দক্ষিণ আফ্ৰিকাত জন্ম গ্ৰহণ কৰা আৰু শিক্ষিত উকীল আৰু যুৱক-যুৱতীসকলৰ সুন্দৰ হস্তাক্ষৰ দেখিছিলো, মই নিজকে লৈ লজ্জিত হৈছিলোঁ আৰু মোৰ অৱহেলাৰ বাবে অনুতপ্ত হৈছিলোঁ।মই দেখিছিলো যে বেয়া হস্তাক্ষৰক এটা অসিদ্ধ শিক্ষাৰ লক্ষণ হিচাপে গণ্য কৰা উচিত। মই পিছত মোৰ উন্নতি কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিছিলো, কিন্তু বহুত পলম হৈছিল। মই কেতিয়াও মোৰ যৌৱনৰ অৱহেলা মেৰামতি কৰিব নোৱাৰিলোঁ। মোৰ উদাহৰণৰ দ্বাৰা প্ৰতিজন যুৱক-যুৱতীক সতৰ্ক কৰি দিয়ক, আৰু বুজিব দিয়ক যে ভাল হস্তাক্ষৰ শিক্ষাৰ এক প্ৰয়োজনীয় অংশ।মোৰ এতিয়া অভিমত হৈছে যে শিশুসকলক কেনেদৰে লিখিব লাগে শিকাৰ আগতে প্ৰথমে অংকনৰ কলা শিকোৱা উচিত। শিশুটোৱে বিভিন্ন বস্তু যেনে ফুল, চৰাই আদি অংকন কৰাৰ দৰে পৰ্যৱেক্ষণৰ দ্বাৰা তাৰ আখৰবোৰ শিকিব দিয়ক, আৰু বস্তু আঁকিবলৈ শিকাৰ পিছতহে তাক হস্তাক্ষৰ শিকিবলৈ দিয়ক। তাৰ পিছত তেওঁ এখন সুন্দৰভাৱে গঠিত হাত লিখিব। 

    মোৰ স্কুলৰ দিনবোৰৰ আৰু দুটা স্মৰণ ৰেকৰ্ডিং কৰাৰ যোগ্য। মোৰ বিয়াৰ বাবে মই এবছৰ হেৰুৱাইছিলোঁ, আৰু শিক্ষকজনে বিচাৰিছিল যে মই এটা শ্ৰেণী বাদ দি লোকচান টো ভাল কৰিম- সাধাৰণতে পৰিশ্ৰমী ল'ৰাবোৰক অনুমতি দিয়া এক বিশেষাধিকাৰ।সেয়েহে মোৰ তৃতীয় শ্ৰেণীত মাত্ৰ ছয় মাহ আছিল আৰু পৰীক্ষাৰ পিছত চতুৰ্থস্থানলৈ পদোন্নতি দিয়া হৈছিল যিবোৰ গ্ৰীষ্মকালীন বন্ধৰ পিছত হয়। ইংৰাজী চতুৰ্থ মানৰ পৰা বেছিভাগ বিষয়ত শিক্ষাৰ মাধ্যম হৈ পৰিছিলমই নিজকে সম্পূৰ্ণৰূপে সাগৰত পাইছিলো। জ্যামিতি এটা নতুন বিষয় আছিল য'ত মই বিশেষশক্তিশালী নাছিলো, আৰু ইংৰাজী মাধ্যমই ইয়াক মোৰ বাবে আৰু অধিক কঠিন কৰি তুলিছিল। শিক্ষকে বিষয়টো ভালদৰে শিকাইছিল, কিন্তু মই তেওঁক অনুসৰণ কৰিব নোৱাৰিলোঁ । প্ৰায়ে মই হৃদয় হেৰুৱাম আৰু তৃতীয় মানদণ্ডলৈ ঘূৰি যোৱাৰ কথা ভাবিম, অনুভৱ কৰিম যে দুবছৰৰ অধ্যয়নএটা বছৰত পেকিং কৰাটো অতি উচ্চাকাংক্ষী আছিল। কিন্তু ই কেৱল মোক নহয়, শিক্ষককো বদনাম কৰিব, কিয়নো মোৰ উদ্যোগৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰি, তেওঁ মোৰ পদোন্নতিৰ পৰামৰ্শ দিছিল।গতিকে দ্বৈত বদনামৰ ভয়টোৱে মোক মোৰ পোষ্টত ৰাখিছিল। কিন্তু যেতিয়া মই বহু তৎপৰতাৰে ইউক্লিডৰ ত্ৰয়োদশ প্ৰস্তাৱত উপনীত হৈছিলোঁ, তেতিয়া বিষয়টোৰ সম্পূৰ্ণ সৰলতা হঠাতে মোৰ ওচৰত প্ৰকাশ পাইছিল।যিবিষয়ৰ বাবে কেৱল নিজৰ যুক্তিৰ শক্তিৰ বিশুদ্ধ আৰু সৰল ব্যৱহাৰৰ প্ৰয়োজন আছিল সেইটো কঠিন হ'ব নোৱাৰে। সেই সময়ৰ পৰাই জ্যামিতি মোৰ বাবে সহজ আৰু আকৰ্ষণীয় দুয়োটা আছিল। অৱশ্যে সংস্কৃতে এক কঠিন কাম হিচাপে প্ৰমাণিত হৈছিল।জ্যামিতিত মনত ৰাখিবলৈ একো নাছিল, আনহাতে সংস্কৃতত, মই ভাবিছিলো, সকলোবোৰ হৃদয়েৰে শিকিব লাগিব। এই বিষয়টোও চতুৰ্থ মানদণ্ডৰ পৰা আৰম্ভ কৰা হৈছিল। মই ষষ্ঠত প্ৰৱেশ কৰাৰ লগে লগে মই হতাশ হৈ পৰিছিলো।শিক্ষকজন এজন কঠিন টাস্কমাষ্টাৰ আছিল, মই ভবাৰ দৰে উদ্বিগ্ন আছিল, ল'ৰাবোৰক জোৰ কৰিবলৈ। সংস্কৃত আৰু পাৰ্চী শিক্ষকসকলৰ মাজত এক প্ৰকাৰৰ প্ৰতিদ্বন্দিতা চলি আছিল। পাৰ্চী শিক্ষকজনে নৰম আছিল।ল'ৰাবোৰে নিজৰ মাজত কথা পাতিছিল যে পাৰ্চী অতি সহজ আৰু পাৰ্চী শিক্ষক জন শিক্ষাৰ্থীসকলৰ প্ৰতি অতি ভাল আৰু বিবেচনাশীল। 'ইচিনেছ' সহজ মনোভাৱে য়ে মোক প্ৰলোভিত কৰিছিল আৰু এদিন মই পাৰ্চী শ্ৰেণীত বহিছিলো। সংস্কৃত শিক্ষকজন দুখিত হৈছিল। তেওঁ মোক তেওঁৰ কাষলৈ মাতি ক'লে: "আপুনি কেনেকৈ পাহৰিব পাৰে যে আপুনি বৈষ্ণৱ পিতৃৰ পুত্ৰ? আপুনি আপোনাৰ নিজৰ ধৰ্মৰ ভাষা শিকিব নোৱাৰে নেকি যদি আপোনাৰ কোনো অসুবিধা হয়, মোৰ ওচৰলৈ কিয় নাহে? মই আপোনালোকক শিক্ষাৰ্থী সংস্কৃতক মোৰ সামৰ্থ্য অনুযায়ী শিকাব বিচাৰো। আপুনি আগবাঢ়ি যোৱাৰ লগে লগে, আপুনি ইয়াত আগ্ৰহ শোষণ কৰাৰ বস্তু বিচাৰি পাব। আপুনি হৃদয় হেৰুৱাব নালাগে। আহা আৰু সংস্কৃত শ্ৰেণীত পুনৰ বহিব।" এই দয়াই মোক লাজত পেলাইছিল। মই মোৰ শিক্ষকৰ মৰমক অৱজ্ঞা কৰিব নোৱাৰিলোঁ। আজি মই কৃষ্ণ শংকৰ পাণ্ড্যৰ কৃতজ্ঞতাৰে ভাবিব নোৱাৰো।দৰাচলতে মই গভীৰভাৱে দুঃখিত যে মই ভাষাটোৰ বিষয়ে অধিক পুংখানুপুংখ জ্ঞান আহৰণ কৰিবলৈ সক্ষম হোৱা নাছিলো, কিয়নো মই তেতিয়াৰ পৰা উপলব্ধি কৰিছো যে প্ৰতিজন হিন্দু লৰা আৰু ছোৱালীয়ে সুস্থ সংস্কৃত শিক্ষা লাভ কৰিব লাগে।এতিয়া মোৰ মতামত হৈছে যে উচ্চ শিক্ষাৰ সকলো ভাৰতীয় পাঠ্যক্ৰমত হিন্দী, সংস্কৃত, পাৰ্চী, আৰৱী আৰু ইংৰাজীৰ বাবে স্থান থাকিব লাগে, অৱশ্যে স্থানীয় ভাষাৰ উপৰিও। এই ডাঙৰ তালিকাখনে কাকো ভয় খুৱাব নালাগে।যদি আমাৰ শিক্ষা অধিক প্ৰণালীবদ্ধ হয়, আৰু ল'ৰাবোৰবিদেশী মাধ্যমৰ জৰিয়তে তেওঁলোকৰ বিষয়বোৰ শিকিব লগা হোৱাৰ বোজাৰ পৰা মুক্ত হয়, মই নিশ্চিত যে এই সকলোবোৰ ভাষা শিকাটো এক বিৰক্তিকৰ কাম নহ'ব। কিন্তু এটা নিখুঁত আনন্দ।এটা ভাষাৰ বৈজ্ঞানিক জ্ঞানে আন ভাষাৰ জ্ঞান তুলনামূলকভাৱে সহজ কৰি তোলে। বাস্তৱত, হিন্দী, গুজৰাটী আৰু সংস্কৃতক এটা ভাষা হিচাপে গণ্য কৰা হ'ব পাৰে, আৰু পাৰ্চী আৰু আৰবীভাষাকো এক হিচাপে গণ্য কৰা হ'ব পাৰে। যদিও পাৰ্চী ভাষাৰ ইহুদী পৰিয়ালৰ আৰ্য, আৰু আৰবী ভাষাৰ ইহুদী পৰিয়ালৰ, পাৰ্চী আৰু আৰবীৰ মাজত এক ঘনিষ্ঠ সম্পৰ্ক আছে, কিয়নো দুয়োজনে ইছলামৰ উত্থানৰ জৰিয়তে তেওঁলোকৰ সম্পূৰ্ণ বিকাশ দাবী কৰে।উৰ্দু মই এক সুকীয়া ভাষা হিচাপে গণ্য কৰা নাই, কিয়নো ই হিন্দী ব্যাকৰণ গ্ৰহণ কৰিছে আৰু ইয়াৰ শব্দভাণ্ডাৰ মুখ্যতঃ পাৰ্চী আৰু আৰবী, আৰু যি ভাল উৰ্দু শিকিব তেওঁ পাৰ্চী আৰু আৰৱী শিকিব লাগিব, যি ভাল গুজৰাটী, হিন্দী, বঙালী বা মাৰাঠী শিকিব লাগিব।

       6 

A Tragedy.

মোৰ হাই স্কুলত থকা মোৰ কেইজনমান বন্ধুৰ মাজত, বিভিন্ন সময়ত, দুজন যাক অন্তৰংগ বুলি কোৱা হ'ব পাৰে। এই বন্ধুত্ববোৰৰ এটা বেছি দিন স্থায়ী নহ'ল, যদিও মই কেতিয়াও মোৰ বন্ধুক এৰি দিয়া নাছিলো। সি মোক ফরচুক কৰিছিল, কাৰণ মই অন্য এজনৰ সৈতে বন্ধুত্ব গঢ়ি তুলিছিলো । এই পিছৰ বন্ধুত্বক মই মোৰ জীৱনৰ এক ট্ৰেজেডী হিচাপে গণ্য কৰোঁ। ই দীঘলীয়া সময় ধৰি চলিছিল। মই ইয়াক এজন সংস্কাৰকৰ আত্মাত গঠন কৰিছিলো। এই সঙ্গীজন মূলতঃ মোৰ ডাঙৰ ভায়েকৰ বন্ধু আছিল।তেওঁলোক সহপাঠী আছিল। মই তেওঁৰ দুৰ্বলতাবোৰ জানিছিলোঁ, কিন্তু মই তেওঁক এজন বিশ্বাসী বন্ধু হিচাপে গণ্য কৰিছিলোঁ। মোৰ মা, মোৰ জ্যেষ্ঠ ভায়েক আৰু মোৰ পত্নীয়ে মোক সতৰ্ক কৰি দিছিল যে মই বেয়া সঙ্গত আছোঁ। মই মোৰ পত্নীৰ সতৰ্কবাণীক মানি ল'বলৈ বহুত গৌৰৱান্বিত হৈছিলোঁ। কিন্তু মই মোৰ মা আৰু মোৰ জ্যেষ্ঠ ভাতৃৰ মতামতৰ বিপৰীতে যাবলৈ সাহস কৰা নাছিলো। তথাপিও মই তেওঁলোকক অনুৰোধ কৰি কৈছিলো, "মই জানো যে আপুনি তেওঁক দিয়া দুৰ্বলতাবোৰ তেওঁৰ আছে, কিন্তু আপুনি তেওঁৰ গুণবোৰ নাজানে।তেওঁ মোক বিপথে পৰিচালিত কৰিব নোৱাৰে, কিয়নো তেওঁৰ সৈতে মোৰ সম্পৰ্ক তেওঁৰ সংস্কাৰৰ বাবে। কাৰণ মই নিশ্চিত যে যদি তেওঁ নিজৰ পথসংস্কাৰ কৰে, তেন্তে তেওঁ এজন সুন্দৰ ব্যক্তি হ'ব। মই আপোনাক মোৰ হিচাপত উদ্বিগ্ন নহ'বলৈ অনুৰোধ জনাইছো।" মই নাভাবো যে এইটোৱে তেওঁলোকক সন্তুষ্ট কৰিছিল, কিন্তু তেওঁলোকে মোৰ ব্যাখ্যা স্বীকাৰ কৰিছিল আৰু মোক মোৰ পথলৈ যাবলৈ দিছিল। মই তেতিয়াৰ পৰা দেখিছোঁ যে মই ভুলকৈ গণনা কৰিছিলো। এজন সংস্কাৰকে তেওঁৰ সৈতে ঘনিষ্ঠ ঘনিষ্ঠতা ৰাখিব নোৱাৰে যাক তেওঁ সংস্কাৰ কৰিব বিচাৰে। প্ৰকৃত বন্ধুত্ব হৈছে আত্মাৰ এক পৰিচয় যি এই পৃথিৱীত খুব কমহে পোৱা যায়।কেৱল প্ৰকৃতিৰ দৰে বন্ধুত্ব সম্পূৰ্ণৰূপে যোগ্য আৰু স্থায়ী হ'ব পাৰে। বন্ধুসকলে ইজনে সিজনৰ ওপৰত প্ৰতিক্ৰিয়া কৰে। সেয়েহে বন্ধুত্বত সংস্কাৰৰ সুযোগ খুব কম। মোৰ অভিমত যে সকলো একচেটিয়া অন্তৰংগতা পৰিহাৰ কৰিব লাগিব; কিয়নো মানুহে গুণতকৈ বহুত সহজে অপকাৰ গ্ৰহণ কৰে।আৰু যিসকলে ঈশ্বৰৰ সৈতে বন্ধুত্ব কৰিব, তেওঁ অকলে থাকিব লাগিব, বা গোটেই পৃথিৱীখনক তেওঁৰ বন্ধু কৰি তুলিব লাগিব। মই হয়তো ভুল কৰিছিলোঁ, কিন্তু এক অন্তৰংগ বন্ধুত্ব গঢ়ি তুলিবলৈ কৰা প্ৰচেষ্টা যে বিফল হ'ল তাত প্ৰমাণিত হৈছিল। যেতিয়া মই প্ৰথমবাৰৰ বাবে এই বন্ধুজনৰ ওচৰলৈ আহিছিলো সেই সময়ত ৰাজকোটৰ ওপৰত 'সংস্কাৰ'ৰ ঢৌ উঠিছিল। তেওঁ মোক জনাইছিল যে আমাৰ বহুতো শিক্ষকে গোপনে মাংস আৰু সুৰা গ্ৰহণ কৰি আছে। তেওঁ ৰাজকোটৰ বহুতো প্ৰখ্যাত লোকক একেটা কোম্পানীৰ অন্তৰ্ভুক্ত বুলিও নামাকৰণ কৰে। তাত কিছুমান উচ্চ বিদ্যালয়ৰ ল'ৰাও আছিল, মোক কোৱা হৈছিল।মই আচৰিত আৰু বেদনাগ্ৰস্ত হৈছিলো। মই মোৰ বন্ধুক কাৰণটো সুধিছিলো আৰু তেওঁ এইদৰে বৰ্ণনা কৰিছিল: "আমি মাংস নাখাওঁ বাবে আমি দুৰ্বল লোক। ইংৰাজসকলে আমাৰ ওপৰত শাসন কৰিবলৈ সক্ষম হয়, কিয়নো তেওঁলোক মাংস খোৱা লোক। আপুনি জানে যে মই কিমান কঠিন, আৰু কিমান মহান দৌৰবিদ।ইয়াৰ কাৰণ হৈছে মই এজন মাংস খোৱা ব্যক্তি। মাংস খোৱা লোকসকলৰ ফোঁহা বা টিউমাৰ নাথাকে, আৰু কেতিয়াবা এনে হ'লেও, এইবোৰ সোনকালে আৰোগ্য হয়। আমাৰ শিক্ষক আৰু মাংস খোৱা আন বিশিষ্ট লোকসকল কোনো মূৰ্খ নহয়। তেওঁলোকে ইয়াৰ গুণাগুণবোৰ জানে। আপুনিও একেদৰে কৰা উচিত।চেষ্টা কৰাৰ দৰে একো নাই। চেষ্টা কৰক, আৰু চাওঁক ই কি শক্তি প্ৰদান কৰে।" মাংস খোৱাৰ হৈ এই সকলোবোৰ অনুৰোধ এটা বৈঠকতে আগবঢ়োৱা হোৱা নাছিল। তেওঁলোকে এটা দীঘলীয়া আৰু বিস্তৃত তৰ্কৰ সাৰ্থকতাক প্ৰতিনিধিত্ব কৰে যিটো মোৰ বন্ধুৱে মাজে মাজে মোক প্ৰভাৱিত কৰিবলৈ চেষ্টা কৰি আছিল।মোৰ ডাঙৰ ভায়েক ইতিমধ্যে পৰি গৈছিল। সেয়েহে তেওঁ মোৰ বন্ধুৰ যুক্তিক সমৰ্থন কৰিছিল। মই নিশ্চিতভাৱে মোৰ ভায়েক আৰু এই বন্ধুজনৰ কাষত দুৰ্বল দেহৰ যেন লাগিছিল। তেওঁলোক দুয়োঅধিক কঠিন, শাৰীৰিকভাৱে শক্তিশালী আৰু অধিক সাহসী আছিল। এই বন্ধুজনৰ কাৰ্য্যকলাপে মোৰ ওপৰত এটা মন্ত্ৰ প্ৰদৰ্শন কৰিছিল।তেওঁ দীঘলীয়া দূৰত্ব আৰু অসাধাৰণ দ্ৰুতগতিত দৌৰিব পাৰে। তেওঁ ওখ আৰু দীঘল জাম্প জঁপিওৱা ক্ষেত্ৰত এজন দক্ষ লোক আছিল। তেওঁ যিকোনো পৰিমাণৰ শাৰীৰিক শাস্তি সহ্য কৰিব পাৰে। তেওঁ প্ৰায়ে মোৰ ওচৰত তেওঁৰ কাৰ্য্যকলাপ প্ৰদৰ্শন কৰিব আৰু আনৰ ক্ষেত্ৰত তেওঁৰ নিজৰ অভাৱ থকা গুণবোৰ দেখি সদায়ে চমৎকৃত হয়, মই এই বন্ধুজনৰ কাৰ্য্যকলাপৰ দ্বাৰা চমৎকৃত হৈছিলো। ইয়াৰ পিছত তেওঁৰ দৰে হোৱাৰ এক তীব্ৰ আকাংক্ষা আছিল। মই খুব কমেই জঁপিয়াব বা দৌৰিব পৰা নাছিলোঁ। মইও তেওঁৰ দৰে শক্তিশালী কিয় হোৱা উচিত নহয়? তদুপৰি, মই কাপুৰুষ আছিলোঁ। মই চোৰ, ভূত আৰু সৰ্পৰ ভয়ত আক্ৰান্ত হৈ আছিলো।মই ৰাতি দুৱাৰৰ পৰা লৰচৰ কৰিবলৈ সাহস কৰা নাছিলো। অন্ধকাৰ মোৰ বাবে এক সন্ত্ৰাস আছিল। আন্ধাৰত শুই থকাটো মোৰ বাবে প্ৰায় অসম্ভৱ আছিল, কিয়নো মই কল্পনা কৰিম যে ভূতবোৰ এটা দিশৰ পৰা আহিছে, আন এটা দিশৰ পৰা চোৰ আৰু তৃতীয়ৰ পৰা সৰ্প। সেয়েহে মই কোঠাটোত পোহৰ অবিহনে শুব নোৱাৰিলোঁ।মই কেনেকৈ মোৰ ভয়বোৰ মোৰ পত্নীৰ ওচৰত প্ৰকাশ কৰিব পাৰোঁ, কোনো সন্তান নাই, কিন্তু ইতিমধ্যে যৌৱনৰ দুৱাৰমুখত, মোৰ কাষত শুই আছে? মই জানিছিলো যে তাইৰ মোৰ তুলনাত অধিক সাহস আছিল, আৰু মই নিজকে লৈ লজ্জিত অনুভৱ কৰিছিলো। তাই সৰ্প আৰু ভূতৰ কোনো ভয় নাজানিছিল। তাই আন্ধাৰত যিকোনো ঠাইলৈ যাব পাৰে। মোৰ বন্ধুৱে মোৰ এই সকলো দুৰ্বলতা জানিছিল।তেওঁ মোক ক'ব যে তেওঁ হাতত জীৱিত সৰ্প ধৰিব পাৰে, চোৰক অস্বীকাৰ কৰিব পাৰে আৰু ভূতত বিশ্বাস নকৰে। আৰু এই সকলোবোৰ অৱশ্যে মাংস খোৱাৰ ফলআছিল। গুজৰাটী কবি নৰমাদৰ এজন ডগেৰেল আমাৰ স্কুলীয়া ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলৰ মাজত প্ৰচলিত আছিল, যেনেকৈ: শক্তিশালী ইংৰাজজনক চাওক। তেওঁ ভাৰতীয় সৰুক শাসন কৰে, কিয়নো মাংস খোৱা হোৱাৰ বাবে তেওঁ পাঁচ কিউবিট ওখ।

     এই সকলোবোৰে মোৰ ওপৰত ইয়াৰ উপযুক্ত প্ৰভাৱ পেলাইছিল। মোক মাৰপিট কৰা হৈছিল। এইটো মোৰ ওপৰত বাঢ়িবলৈ ধৰিলে যে মাংস খোৱা ভাল, ই মোক শক্তিশালী আৰু সাহসী কৰি তুলিব, আৰু যদি গোটেই দেশৰলোকে মাংস খোৱাৰ কাম কৰে, ইংৰাজসকলক অতিক্ৰম কৰিব পাৰিব। 

   পৰীক্ষাটো আৰম্ভ কৰাৰ বাবে এটা দিন নিৰ্ধাৰণ কৰা হৈছিল। এইটো গোপনে পৰিচালনা কৰিব লাগিছিল। গান্ধীসকল বৈষ্ণৱ আছিল। মোৰ মা-দেউতা বিশেষকৈ কট্টৰ বৈষ্ণৱ আছিল। তেওঁলোকে নিয়মীয়াকৈ হাভেলি ভ্ৰমণ কৰিব। পৰিয়ালটোৰ আনকি নিজা মন্দিৰো আছিল। গুজৰাটত জৈন ধৰ্ম শক্তিশালী আছিল, আৰু ইয়াৰ প্ৰভাৱ সকলো ঠাইতে আৰু সকলো সময়তে অনুভৱ কৰা হৈছিল। জৈন আৰু বৈষ্ণৱসকলৰ মাজত গুজৰাটত বিদ্যমান মাংস খোৱাৰ বিৰোধিতা আৰু বিদ্বেষ কৰোতে ভাৰত ত বা বাহিৰত এনে শক্তিত আন কোনো ঠাইত দেখা পোৱা নাছিল। এইবোৰ পৰম্পৰা আছিল য'ত মোৰ জন্ম আৰু প্ৰজনন হৈছিল।আৰু মই মোৰ পিতৃ-মাতৃৰ প্ৰতি অত্যন্ত সমৰ্পিত আছিলোঁ। মই জানিছিলো যে মই মাংস খোৱাৰ বিষয়ে তেওঁলোকে গম পোৱাৰ লগে লগে তেওঁলোক হতবাক হৈ মৃত্যুমুখত পৰিব। তদুপৰি, মোৰ সত্যপ্ৰেমে মোক অতিৰিক্ত সতৰ্ক কৰি তুলিছিল। মই ক'ব নোৱাৰো যে মই তেতিয়া নাজানিছিলো যে যদি মই মাংস খোৱা আৰম্ভ কৰোঁ তেন্তে মই মোৰ মা-দেউতাক প্ৰতাৰণা কৰিব লাগিব।কিন্তু মোৰ মন 'সংস্কাৰ'ৰ ওপৰত ভাঁজ পৰিছিল। এইটো তালুক সন্তুষ্ট কৰাৰ প্ৰশ্ন নাছিল। মই নাজানিছিলো যে ইয়াৰ এটা বিশেষ ভাল সোৱাদ আছিল। মই শক্তিশালী আৰু সাহসী হ'ব বিচাৰিছিলো আৰু বিচাৰিছিলো যে মোৰ দেশবাসীও এনেকুৱা হওক, যাতে আমি ইংৰাজসকলক পৰাজিত কৰিব পাৰোঁ আৰু ভাৰতক মুক্ত কৰিব পাৰোঁ।স্বৰাজ শব্দটো মই এতিয়ালৈকে শুনা নাছিলো। কিন্তু মই জানিছিলো স্বাধীনতাৰ অৰ্থ কি। 'সংস্কাৰ'ৰ উন্মাদনাই মোক অন্ধ কৰি তুলিছিল। আৰু গোপনীয়তা নিশ্চিত কৰাৰ পিছত, মই নিজকে প্ৰেৰিত কৰিছিলোঁ যে কেৱল পিতৃ-মাতৃৰ পৰা কামটো লুকুৱাই ৰখাটো সত্যৰ পৰা আঁতৰি যোৱা নাছিল।

My YouTube channel link ::

https://www.google.com/search?q=UCkmn_sJYCyPatwxNEse24xA&oq=UCkmn_sJYCyPatwxNEse24xA&aqs=chrome..69i57.74827j0j7&client=ms-android-oppo&sourceid=chrome-mobile&ie=UTF-8

আগলৈ-------

++++++++++++++++++++++++++++++++++