জীৱন এনেকুৱাই..
তোমাৰ যাদৃচ্ছিক মৰমবোৰ নাৰ্জী ফুল হৈ
ফুলিছিল মোৰ সমস্ত অৱয়বৰ প্ৰতিটো ভাঁজত
দোকমোকালিৰ পৰা সন্ধিয়া লৈ
ব্যস্ততাৰ কোলাহল নতুবা
আলস্যতাত জিৰণিৰ পৰত ...
এই যে সময়ৰ চাকনৈয়াত হেৰাই গ'ল যি
আৰু উভতি নাহিল সময়বোৰ
জোনাকৰ আবিৰ সানি মোৰ বুকুৰ সিৰলুয়েদি
দিঠকৰ সুখৰ খৰিকাজাঁই হৈ নতুবা
আশাবোৰ ৰঙীন কৰি জীয়াই ৰাখিবলে'..
কথা আছিল তুমি বৈ আহিবা জোনাকৰ তালে তালে
জানজুৰিৰ সুঁতি এটা হৈ
জিৰাবাহি মোৰ নি:কিন বুকুত আজীৱন
থিতাপি লবাহি অনিৰুদ্ধ প্ৰেমৰ চানেকি এটা হৈ
জীৱন জীপাল কৰি তুলিবলে'...
একো এটাও কাৰ্যকৰী নহ'ল
সময়ৰ চাকনৈয়াত সকলো সপোন সপোন হৈয়ে ৰ'ল
দিঠকবোৰ হ'ল ঘামে ধোৱা মাটি জীৱনৰ
প্ৰতিটো পুৱাৰ প'ল অনুপলত ফুলি উঠিল
বেদনাৰ কজলা ফুল সময়ক সাক্ষী কৰি...
আহিবা নহ'লে পুনশ্চ:
জীৱন লুইতৰ সুঁতি এটা হৈ
জীপাল কৰি তুলিবাহি এৰাবাৰীৰ কঠিয়াতলি
তুমি আহিলেই চহাই থম চন পৰা মাটি
মই হ'ম হালোৱা তুমি ৰোৱনী......!!
++++++++++++!!!!!!!!!!++++++!!!!!!!++++++++++
No comments:
Post a Comment
dudulsonowal32@gmail.com